EGIDIO 'JUKE' INGALA (It)
website

MAURIZIO PUGNO (It)
website
cd review

CONCERT REVIEW

We hebben binnen een tijdspanne van nog geen week nogal wat blues-Italianen opgediend gekregen. Enrico Crivellaro en Rudy Rotta op Duvel Blues en nu dus Egidio ‘Juke’ Ingala & Band in Nekkersdal. Ze waren ’s morgens in Milaan vertrokken om zeven uur, en kwamen om negentien uur in de Brusselse club binnengevallen, precies twaalf uur ‘on the road’ geweest. Ze zagen er redelijk afgepeigerd uit. Niet gewoon om kilometers te vreten. Maar na de soundcheck, een makkie want de gehuurde backline had al een ‘preset’ ondergaan, en een stevig avondmaal, konden ze er weer tegenaan.
Ik heb Ingala al enkele keren aan het werk gezien in het verleden, onder andere hier in Nekkersdal ook, in het gezelschap van Alex Schultz. Dus wist ik niet zeker wat we konden verwachten. Dat is zo, omdat vorige keren een zeer groot percentage van mijn aandacht werd opgeëist door gitarist Schultz. Zo gaat dat als je met zware kalibers gaat stappen. Als artiest heb je in dat geval een grotere kans op slagen, maar met een beetje tegenslag herinnert het publiek zich nog amper de frontman als zijn sideman te veel licht wegkaapt.

Maar al bij al kon Egidio 'Juke' Ingala deze vooringenomenheid bij eenieder van ons makkelijk teniet doen. Bij de mannen door zijn zelfzekere act en voortreffelijke smoelschuiftechniek. De vrouwen palmde hij in met zijn aangeboren Italiaanse charme-offensief, zonder zich er zelf bewust van te zijn. Maar de man is natuurlijk enorm vriendelijk en inschikkellijk ook ten opzichte van zijn band. Hij kan ze niet genoeg voorstellen. Billy Billiani op bass en Gio Rossi op drums vormen de trefzekere en onwankelbare ritmesectie van de band. En een gitarist die we in het oog zullen houden, heeft hij gevonden in de persoon van Maurizio Pugno. Daar zit wat in en hij zit er aan te komen. Qua genre van muziek heeft Egidio resoluut gekozen voor het straatje, of liever avenue, waar ook Rod Piazza & the Mighty Flyers en James Harman zich plegen voort te bewegen. Een aaneenschakeling van swing, shuffle, één rock ‘n’ roll, een T-Bone shuffle (“Im Gonna Be Your Fool”) en zelfs een rumba met “Squeeze Me” en double cha-cha met “Let Me Say” en “I’m Wrong”. Hij heeft ons gedurende twee sets van elk ongeveer een uur in zijn greep gehouden, al had ik bij het zoveelste swingnummer, want die waren in de meerderheid, zoiets van…nee, niet weer. Maar daar wist Maurizio, de gitarist, dan telkens weer een inventieve mouw aan te passen. Een twintigtal nummers zagen het nachtlicht daar in Nekkersdal. Ingala kan ondertussen putten uit drie solo-CD’s die hij tot nog toe op de wereld bracht. “Nite Life Boogie” van 1999, ‘Drivin’ and Jivin’” van 2002 en “Game’s Over” van vorig jaar. De ritmesectie op de drie albums wordt verzorgd door Gio en Billy, hier vanavond aanwezig.

Als gitaristen spelen Alberto Colombo (op alle drie) en Alex Schultz (op de eerste twee) hun ding. Als je Maurizio Pugno nog eens wil nabeluisteren moet je naar diens solo-album teruggrijpen, en dan hoor je gelijk ook Sugar Ray Norcia nog eens, die de vocals voor zijn rekening neemt. Deze CD werd een aantal maanden geleden besproken door onze Swa. Je kan ze nog eens nalezen via het hoesje in rand. Eén klik en hop…Ingala sluit de avond af met het mooie “Sittin’ Here Waitin’”, een zinvolle avond overigens, dankzij deze Italiaanse blueslovers.
Vrijdag spelen ze in de Nix in Enschede en zaterdag op het Binche Blues festival en dan terug naar huis.

witteMVS